“

çocuğunu uyutan annenin ninnisindeki tazelik de hislerimle birlikte tarumar olmuş sanki Boyozcum.
de ki kan kırmızı şarapla sulamışım içimdeki kimsesizliği.
kimsesizliğim öyle coşmuş ki akordu bozulmuş armonilerin sessizliğini dinliyor gibiyim.
yokluğum sanki hiçbir açısal değer taşımıyor da,iç acılarımla yaşıyorum.
iç acılarımın toplamı da hep eksi çıkıyor.
Boyozcum,sokak savaşı karmaşasındayım anlıyor musun?
bir şehrin akşam silueti yıkılıyor gözümün önünde peyderpey.
pencerelerim kış doluyor durup durup.
kışa kesiyorum hiç yoktan.
ya kopmaya çalışıyorum bilincimden ya da bilincim beni koparmaya çalışıyor kendinden.

sanki ölüler oratoryosunda koloratur sopranoyum da cümlem eksik, notalarım çaresiz, aryalarım öksüz kalmış.
piç bir ölüm sancısı yüreğime yer etmiş de ben o sancıya silah doğrultmuş tetiğe basmışım.
namludan çıkan kurşunlar sancıyı ıskalamış,yüreğini delip hislerimi katletmiş sanki.
insan neden hislerinin katili oluyor Boyozcum?
Hisler gidince geriye kalan nedir,ha nedir?